Ik geloof niet in toeval. Toeval is als het monster van Loch Ness, een konijnenpoot waarmee je wél de jackpot wint of een geweer waarmee je nooit mist… En zo gebeurde het dat op onze voorlaatste jachtdag in Marcourt – niet toevallig – een wandelaar ons bij de jachthut aansprak en vroeg hoe we in de voormiddag gejaagd hadden. Of we dan ’s avonds ook tableau maakten… Ja natuurlijk… En of het wild dan nog werd doodgeblazen… ? Nee, dat niet. Wel, deze brave borst was een weekend weg met zijn vrouw en stelde voor om dit dan ’s avonds te komen doen. Dat was zo geklonken en om zes uur ’s avonds was hij daar met zijn jachthoorn in de aanslag en volledig in groen ornaat, afgetopt met een grote hoed. 
Deze troubadour was op alles voorbereid, het leek wel alsof hij – waar hij ook kwam – altijd een noodkoffer bijhad om jachthoornloze tableaus te hulp te schieten! Hij stond daar alleen, maar kwam zag en overwon ons allemaal met zijn getoeter. Hij speelde zuiver, haalde de hoge noten en je hoorde hem amper tussendoor ademen of van kleur veranderen. We genoten er allemaal van en iedereen was het er achteraf over eens… dit zou eigenlijk vaker moeten gebeuren bij het tableau. Het laatste eerbetoon aan het wild is ook voor de jagers een mooi moment om de jachtdag af te sluiten. Zeker het “einde jacht” wat rustig begint, een fractie stilvalt en dan een opzwepende finale… Muziek van nu wordt nog steeds op deze manier gemaakt.
Traditionele zaken als deze worden niet overal meer gedaan maar zijn nog steeds van toegevoegde waarde. Ook het overhandigen/krijgen van een breuk is zo’n mooie traditie die is weggeëbt terwijl die naar het Oosten toe nog altijd wordt toegepast. Je kan zeggen dat de Duitsers maar een halve dag jagen bij hun drukjachten… en tegen dat iedereen ‘s morgens zijn zegje heeft gedaan ben je weer een uur verder… Ze houden hun tradities wel in ere! Over breuken gesproken, ik dacht dat er slechts één soort breuk was maar vroeger was er sprake van twee soorten breuken: jachtbreuken en communicatiebreuken. Die tweede werd als richtingaanwijzer en waarschuwingsteken gebruikt. Het ontschorste uiteinde gaf dan de vluchtrichting van het wild aan, twee breuken kruislings over elkaar vormden een wachtbreuk. Aan de hand van een weggelegde breuk kon je zelfs aflezen over welk soort wild het ging… Een sterk staaltje communicatie.
De jacht is het op een na oudste beroep ter wereld, zo lang doen we dit al. Het staat bol van tradities maar tegelijkertijd evolueert het ook enorm snel. Niet in de laatste plaats omdat er zoveel geld in omgaat en de grote merken daar gretig op inspringen. Geweren worden alsmaar supersonischer gemaakt en wekelijks komt er een nieuwe verrekijker uit waarmee je nóg beter de stippen op een paddenstoel kan tellen in een weiland dat eigenlijk al op de jacht van de buren ligt. We gaan er gemakkelijk in mee terwijl rijke tradities lijken te vervagen en dat is jammer.
Vooruitgang is goed en voor ons jagers zeker noodzakelijk om onze tegenstanders bij te benen en ervoor te zorgen dat jacht nog steeds een plaats verdient in de huidige maatschappij. Maar blijf ook aandacht houden voor de klassieke aspecten, dit zijn de fundamenten van de jacht. En er is niemand die het erg vindt een breukje te krijgen.
