Afgelopen zaterdag kon de receptionist van het gastenhuis alleen maar bevestigen wat ik vermoedde bij het oprijden van de grote lege parkeerplaats. De jachtgroep was al vertrokken zonder mij en gsm bereik was er niet. De enige wegbeschrijving die de receptionist kon meegeven was: “nach links und dann irgendwo ins Wald”. Daar stond ik dan in Duitsland, op 300 km van huis. En alleen, terwijl ik anders nooit alleen ga jagen. Nu zou mijn goede vriend Peter me vergezellen op post maar die haakte op het laatste moment nog af omwille van een dubbele agenda. Ik stap vlug in de auto en op een kwartier tijd had ik alle binnen- bos- en gewone wegen gehad van het gehucht. Uiteindelijk kom ik alsnog de jachtgroep tegen, met het laatste overgebleven lotnummer op tafel. Bijna had ik de jachtdag van mijn leven gemist.

Na de voorlichting en het woord van de jachtmeester worden we in groepjes opgedeeld, we stellen onszelf voor en dan stappen mijn buurgeweer Dirk en ik in de auto van onze “ansteller”. Wanneer de jeep voor de tweede keer stopt is het mijn beurt om uit te stappen. Post 40 zou halverwege de afdaling zijn en na 50 meter kom ik bij de boom waar mijn nummer op staat. Ik sta op een helling in het midden van een naaldbos met weinig dekking, mijn buren staan op een afstand van 250 m. en zowel boven als onder me is het veilig schieten. Na twee mindere ervaringen vorig jaar zijn mijn verwachtingen wat getemperd wat drukjachten in Duitsland betreft. Organisatorisch klopte het toen niet, wild dat op de avond voor de jacht ineens niet meer werd vrijgegeven … Maar vooral het aantal geweren dat op de jachtdag zelf op miraculeuze wijze plots vervijfvoudigd was, zorgde ervoor dat ik wat voorzichtiger was met mijn enthousiasme voor een nieuw Duits avontuur.

Na vijf minuten galmde het eerste schot in de verte. Niet veel later zag ik het niet maar voelde ik linksachter me iets aankomen. Ik draai me om en zie … een hert, dat is nog eens een verrassing! De spitser komt al zekerend ingewisseld, ik wacht tot hij achter een boom vandaan komt en op het schot gaat hij meteen op zijn rug en is het gebeurd… Mijn eerste hert is een feit, ik zie hem liggen maar kan het amper geloven. Ik zou er graag meteen naartoe willen gaan maar de jacht is nog maar net begonnen en wie weet wat er verder nog kan komen. En of er nog wat kwam… de daaropvolgende twee uren komen er nog verschillende spitsers, kronenherten en roedels kaalwild voorbij. De herten zijn te groot en voor het kaalwild is het niet veilig te schieten. Reebokken worden niet vrijgegeven maar als een koppel reeën zich mooi presenteren, benut ik de kans en schiet de geit.

Dan hoor ik links onder me gekraak, er komt een roedel van vijf stuks roodwild inwisselen en de 4^e is een geweidrager zonder kronen. Als ze op 50 meter recht voor me doorkomen volg ik even mee, schiet… en het hert loopt gewoon verder in de rij van het roedel. Geen teken op het schot, niets. De hinde draait verderop naar rechts en ze komen allemaal mijn richting uit. Ik krijg het hert opnieuw in de kijker maar mijn tweede schot hapert. Op 5 meter afstand komen ze langs me en ik kan alleen maar toekijken. Hinde, kalf, nog een en dan het hert. Hij gaat voor me staan op zijn achterpoten, trappelt nog eens met zijn voorlopers en valt dan dwars op de grond. Het schot zat perfect, ik kan mijn geluk niet op! Het is een prachtig groot hert, een ongelijke 10-ender. Ook daarna is er nog wild voorbijgekomen, maar een vermoeide hond die mijn post voor rustplaats hield strooide roet in het eten en zorgde dat het wild al op ruime afstand rechtsomkeer maakte. Wat kon het mij nog schelen, mooier kon het niet meer worden.

Zo zie je maar hoe relatief ook de jacht kan zijn. Na 13 jaren in de Ardennen had ik nog geen kans gehad op een edelhert. Ik heb er genoeg gezien, maar ze waren of te groot of het was te moeilijk in te schatten of ze wel voldeden aan de categorie “klein hert”. Bij een deelname aan een Duitse drukjacht beleef je dan totaal onverwacht de jachtdag van je leven met 2 herten en nog zoveel meer gezien, zo kan het ineens lopen.

“Diana kan soms een grillig wijf zijn!” stuurde een jachtvriend deze week toen ik mijn verhaal deed over vorige zaterdag. En zo is het maar net, ze blijft je verrassen.